NAMASZCZENIE CHORYCH

Z Kodeksu Prawa Kanonicznego

NAMASZCZENIA CHORYCH MOŻNA UDZIELIĆ WIERNEMU, KTÓRY PO OSIĄGNIĘCIU UŻYWANIA ROZUMU, ZNAJDZIE SIĘ W NIEBEZPIECZEŃSTWIE ŚMIERCI NA SKUTEK CHOROBY LUB STAROŚCI.

Sakrament ten wolno powtórzyć, jeśli chory po wyzdrowieniu znowu ciężko zachoruje, lub jeśli w czasie trwania tej samej choroby niebezpieczeństwo stanie się poważniejsze (kan. 1004).

Sakramentu należy udzielać chorym, którzy - będąc przytomni na umyśle - przynajmniej o niego prosili (kan. 1005).

Nie wolno udzielać namaszczenia chorych tym, którzy uparcie trwają w jawnym grzechu ciężkim (kan. 1007).

Do ciężko chorych należy wzywać księdza nie zwlekając - by czasem śmierć nie zaskoczyła go bez pojednania z Bogiem.

Przyjmując kapłana z Najświętszym Sakramentem należy odpowiednio przygotować mieszkanie:

- stół nakryty białym obrusem,
- krzyż
- i zapalone świece.
 

SAKRAMENT CHORYCH można przyjąć w każdej poważnej chorobie w celu zjednoczenia z CHRYSTUSEM i uproszenia o zdrowia dla duszy i ciała.

Kapłani zanoszą KOMUNIĘ ŚW. chorym do domu w każdy I-szy piątek miesiąca (przed południem)